از هر دری ...

تو زندگی، بسیار «روز» پیدا می‌شه که به یه دلیلی، خوب یا بد، تو ذهن اون «زندگی کننده»ٔ مورد بحث نشسته. گه‌گاه با جزئیات، گاهی هم محو. بالبداهه، «گنج و مار و گل و خار و غم و شادی»ش هم که «به‌هم است».

اما، گذشته از تلخی و شیرینی، یه «خواسته و ناخواسته» بودنی هم هست که این «روزهای خاص» رو «جدا» می‌کنه و اهمیتش رو چندانی کمتر نمی‌شه گرفت ــ اقلاً، من نتونسته‌ام. به‌گمان‌م که اصلاً این‌ه که اهمیت «شخصی» داره و نه چیزی که نقشی توش نداشته‌م.

حالا، دارم می‌نویسم که آخرش بگم «مبارک‌ه». این روز، با همهٔ بالا و پایینای قبلی و بعدیش، «مبارک‌ه».

پ.ن.: این حافظ هم مریض‌ه ها. کافی‌ه بدونه که یه چیزی‌ت هست: حال دل با تو گفتنم هوس است / خبر دل شنفتنم هوس است . . .