از هر دری ...

داری میل می‌خونی، فرستاده می‌شی به اینجا و مرض قویم قدیم کلیک بازی می‌فرستدت به خبر شرق. حالا، فکر می‌کنی که شاید ناخواسته (از طرف اون دو تا) وارث و وصی دو تا دلی که کم و بیش گرفته‌اند.

می‌خونی تا می‌رسی به یه جایی که حرف از شعر «بزن این زخمه، از دکتر شفیعی کدکنی» می‌شه، و تو در نقش یک موجود همیشه مدعی به ذهنت فشار می‌آری: این کدوم شعرش‌ه که من عنوانش رو نشنیده‌م؟

حتی این ذهن کند هم «کار» می‌کنه و یادت می‌آره: «بزن این زخمه، اگر چند در این کاسهٔ طنبور نمانده‌ست صدایی». حالا مصیبت عظمی این‌ه که بقیه‌ش رو یاد بیاری. می‌شود و نمی‌شود و اینا، و بالاخره می‌ری سروقت «هزارهٔ دوم آهوی کوهی» و تو فهرست می‌گردی و «بزن این زخمه» نمی‌یابی. باز تو سر خودت می‌زنی و باز، این ذهن پیر بدبخت کمکت می‌کنه. یادت می‌آد که اسمش «بربط سغدی» بود:

و حالا، تو هم نم‌نم‌ت راه می‌افته: همون «ذهن»، حالا یادش افتاده که آخرین بار این رو کی خونده بودی، و تازه این نه همهٔ برنامه‌ای‌ه که برات چیده. گذاشته که تو، به سبق مرض مزمن‌ت، نگاهی هم به صفحهٔ بعد بندازی:

حالا دیگه نم‌نم نیست ـــ سهل است، حتی باران هم کم اسم‌ی‌ه برا وصف‌ش . . .