12.21.2004
در حاشيه‌ي شب يلدا و عمو حافظ و فالش و دوستان و رفقاش:
آن روز، از پريدن يك زاغ
در آسمان تنگ خيالش،
تمامْ شك،
تيغ يقين حضرت مير مبارزان
بُرنده گشت و گشت كه
با سطري آذرخش،
پير و جوان و كودك و بيمار قريه را
يك‌جا روانه كرد به ادراكي از درك.
حافظ، كه در كنار مصلا چنين شنيد
از خاطرش گذشت:
«اين بود آن بهشت كه در آرزوش بود
صحراى ايذج و نفس نافه‌ي ختن؟
رويت سياه باد و دهانت پر از لجن!»
آن روز، از پريدن يك زاغ
در آسمان تنگ خيالش،
تمامْ شك،
تيغ يقين حضرت مير مبارزان
بُرنده گشت و گشت كه
با سطري آذرخش،
پير و جوان و كودك و بيمار قريه را
يك‌جا روانه كرد به ادراكي از درك.
حافظ، كه در كنار مصلا چنين شنيد
از خاطرش گذشت:
«اين بود آن بهشت كه در آرزوش بود
صحراى ايذج و نفس نافه‌ي ختن؟
رويت سياه باد و دهانت پر از لجن!»
# نوشتهٔ برديا در 21.12.04 
نظرها:
نظرات
ولی من واقعاً نفهمیدم این همه تغییر در سبک نگارش و این لطافت طبع و شعر و شاعری نتیجه چیه؟!یه مدت وبلاگتونو نخونده بودم یه دفعه غافلگیر شدم! بعدش یه مدتم زور میزدم یه چیزی بنویسم،نمیشد ...خلاصه
Post a Comment
نظرات
